ég er alltaf að finna bráðið súkkulaði á mér og allt í kring. en ég held þú hafir ekki rétt fyrir þér björk. að finna bráðið súkkulaði þýðir ekki endilega að maður borði ekki nógu hratt, því ég er nokkuð viss um að ég borða nógu hratt.
ég er bara subba og kaupi mér of mikið þannig að á þeim tíma sem ég borða á 100 km/klst þá fer það að bráðna!
einu sinni fann ég súkkulaði undir koddum og sængum og á laki og rúmteppi í rúmi sem ég svaf eitt sinn oft á tíðum í. og ég hef líka fundið súkkulaði í sennilega öllum mínum buxum einhvern tímann. einu sinni fann ég meira að segja súkkulaðiklessur/bletti bráðnaða innan á bakinu á bolnum mínum! ég veit ekki hvernig það gerðist, en svona borða ég súkkulaði. með öllum líkamanum og húsgögnum í kring.
mmm kexý... nei.

hví má ek eigi sofa? ek vil svefn! ég bið ekki um mikið. ég bið einvörðungu um frið bakvið læsta hurð, í rúmi, undir sæng, með kodda undir höfðinu sem og ofan á honum, til að bæla frá ýmis hljóð sem gætu komið hvaðanæva.
en þetta er því miður ekki hægt. þrátt fyrir auðveldleika og bersýnilegan möguleika þá gengur þetta ekki fyrir tilstilli tillitsleysis annarra heimilismeðlima.

tugthúslimur er orð dagsins.