já stebbý babba mebb kvebba stebbi.

ég er veik heima fyrir þá sem ekki hafa orðið varir við það.
bömmer.
kláraði múmínálfaverkefnið í gær, setti myndir og allt. svo kemst ég ekki í skólann til að kynna það.

vandamálið við þá ákvörðun að vera veik heima er að henni fylgir samviskubit. ef maður er nógu hraustur til að liggja uppí rúmi og sofa, vakna svo og blogga, sofa svo, vakna svo og lesa smá, sofa svo, vakna svo og horfa á eitthvað, sofna (já þarna var ég laumulega að lýsa veikindadögum mínum fyrir lesendum), er maður þá ekki nógu hress til að fara í skólann?
ég veit ekki. það er fátt meira pirrandi en að sitja kvefaður með hausverk í skólanum. ojbara. skárra er þá að vinna. alltaf með nefrennsli, þar af leiðandi alltaf að sjúga uppí nefið eða hlaupa og snýta sér. versta hausverkjaljós í heimi er líka hið alþjóðlega skólaljós.
það erfiðasta í heimi er að gera eitthvað að gera eitthvað sem reynir á minnið þegar maður er veikur.
ef maður er að vinna þá er maður alltaf á ferðinni og veikindin hreinlega gleymast. semí.

ójá svo á ég leikhúsmiða í kvöld. það er erfitt að fá sig til að beila á leikhúsi. hræsni að fara ekki í skólann en fara í leikhús?
maður spyr sig. og heilsan spyr sig í kvöld þegar að leikhúsinu kemur. eitt er víst að ég fer allavega mjög líklega ekki út að borða fyrir leikhúsið eins og planað var.
bömmer.

vorkunn púnktur is skástrik takk fyrir,
bless.