Að vanda

...tók bloggið mitt breytingum við upphaf prófatíðar. Að því tilefni:




Að þessu sinni lét ég undan þrýstingi blogger.com og tók upp template frá því stórveldi, í stað þess að sjá um allar breytingar sjálf á formi hátéemmell-kóða. Hið síðarnefnda er gaman, en ég var löt. Þar að auki eru svo margir möguleikar í boði ef maður notast við þeirra template, sem ekki eru í boði ef ég nota minn eigin, nema ég færi út í forritun sem ég nenni ekki að læra. Núna get ég t.d. sett fyrirsagnir á færslurnar - en það var ekki í boði þegar ég byrjaði að blogga - fyrir segs árum! Það eru virkilega níu dagar í segs ára bloggafmæli!
Fyrir utan fyrirsagnirnar, sjást nú líka gamlar færslur, en þær hurfu af einhverjum ástæðum í eitt skiptið þegar ég breytti hátéemmell-kóðanum þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir til að ná þeim aftur. Þær eru nefnilega sögulegt fyrirbæri - dramatísk þroskasaga tánings.

Innskot: Ég gleymdi að segja frá stærstu breytingunni: Ég lagði niður Haloscan og tók um blogger kommentkerfi! Tryllt. Innskoti lokið.

Ég veit ekki hvort þá færslu má ennþá finna á meðal þessara færslna eða hvort ég eyddi henni, en eitt sinn skrifaði ég færslu um hversu reið og sár ég væri út í pabba og að hann væri frekur (tánings-syndrome). Það var í þá daga þegar ég gerði mér ekki grein fyrir áhrifamætti internetsins - auðvitað fann pabbi færsluna og varð reiður, og ég varð sár, og hann varð sár, og ég sagði fyrirgefðu og svo urðum við vinir aftur og ég endaði með að flytja til hans. En svo strauk ég að heiman og fór á Airwaves. En kom heim viku síðar. Svo flutti ég að heiman og varð stór stelpa. En svo saknaði ég pabba og flutti aftur til hans. Hann sagði mér að ég ætti ekki að vera í Röskvu, ég ætti að vera í Vöku, og hætta þessari vitleysu sem það er að borða ekki dýr. Svo fluttum við að heiman saman og þar lét hann undan og eldaði handa mér grænmetislasagna.

Hættið nú í verkfalli.