Sumarið er að verða búið. Það er það undarlegasta. Örskotstími síðan það byrjaði. Ég vissi að þetta myndi gerast. Í fyrsta skipti á þessum bráðum tuttuguogtveimur árum sem ég hef lifað, fattaði ég að sumarið myndi þjóta hjá eins og eldur um sinu.
Enda gerði það það (það það það það það það það (erfitt að vera með þráhyggju (djók))).
En af því að í fyrsta skipti vissi ég hvað það myndi líða fljótt þá gerði ég ráð fyrir því og náði að gera svo margt. Ég hlakka til að skoða listann af hlutum sem mig langaði að gera í sumar og athuga hvað ég náði miklu af honum.

Það er samt margt enn ógert og það er minna en mánuður til stefnu. Margt er afstætt, en það sem ég meina með því núna er margt miðað við fyrri sumur.

Ég verð innipúki um Versló, sem verður samt ekki einu sinni á Innipúkanum. Bara að vinna. Mér finnst það allt í lagi. Vinnan mín er fín. Fólkið skapar náttúrulega vinnustaðinn og fólkið er gott. Mér þykir vænt um alla gömlu bílstjórana. Þeir gleðja mig. Fyrir utan öll fríðindin sem ég er búin að fá frá vinnunni.

Pása í 5 mín.














Ok sorrý pásan varð aðeins lengri.

Þetta er fyrsta kvöldið í svo langan tíma sem ég fer snemma að sofa og vakna á eðlilegum tíma. Ég þarf að ná í kortin á morgun. Göngukortin. Það er svo gaman að labba í gönguskóm. Eins og maður sé með ofurmátt í löppunum. Ganggírinn er svo sterkur gír. Markmiðið er leiðarendinn. Stærstu markmiðin eru alltaf toppurinn á fjallinu og þegar toppnum er náð er heimurinn laus við vandamál, allt verður markmið með lausn, og lausnin krefst þess bara að maður komist í ganggírinn.

Máttur okkar er svo mikið meiri en við gerum okkur grein fyrir. Það er ótrúlegt hvað við getum með viljanum og sjálfssannfæringunni. Mýmörg dæmi um algera stjórn huga yfir líkama.

Að detta í ganggír hugans og vangaveltanna. Fínt að eiga þær í vangaveltubankanum. Sleppa þeim á veraldarvefnum. Veraldarnefnum. Nefnum hana ruslaílát.