Út vil ek.

Jólin eru að klárast. Prófin kláruðust og ég þurfti að sætta mig við einkunnir sem ég hefði viljað hafa hærri. Nú má segja að alltaf vilji maður meira en maður fær. Þá vil ég svara að mjög oft maður fái minna en maður á að fá (og á að sætta sig við). Almennt í lífinu. Auk þess held ég að það sé ekkert gott að sætta sig við að maður fái ekki alltaf það sem maður vill. Frekar að reyna að gera raunhæfar væntingar. Væntingarnar mínar um aðeins betri einkunnir voru ekki óraunhæfar. Sjö, áttafimm, níu og níu. Þetta hljómar betur en það er fyrir manneskju í minni aðstöðu. Kannski hljómar það ekki einu sinni vel.

Um áramótin tíðkast það hjá systrunum Ösp og Björk á Tjörn í Svarfaðardal að rétt fyrir miðnætti öskra þær burt allan pirring og allt hið slæma í lífinu sínu og skilja það eftir á árinu sem er að líða það sinnið, svo taka þær pirringslausar á móti nýja árinu.
Áramótunum sem voru að líða, áramótunum níu-tíu, eyddi ég hjá Ösp á Tjörn og Björk í Jarðbrú (sem er ekki sama Björkin og Björk á Tjörn, systir Aspar) og rétt fyrir miðnætti öskraði ég burt pirringinn með systrunum á Tjörn. Hann (pirringurinn) fól í sér hitt kynið og einkunnir. Ég var hins vegar nokkuð óundirbúin þegar að stundinni kom og held ég hafi ekki náð að fjarlægja allan pirringinn.

Ég reyni því að klára þetta hér með því að gera tilraun til að færa pirringinn frá mér yfir á veraldarvefinn:
Megi mér takast að losna við allt angur sökum einkunna/skólagengis og hins kynsins.

Þrátt fyrir fullyrðingar fyrstu greinaskila þessa fannáls ætla ég að láta Mick og félaga eiga síðasta orðs hans (fannálsins).