Sköp verða hjarta

Ég var eitthvað að spá í að gera þetta blogg ósýnilegt, eins og ég hef gert sjálfa mig ósýnilega á Feisbúkk og emmessenn. Heilaga tímaþjófaþrenndin; feisbúkk, emmessenn og blogg. Eins og sést hætti ég við að fullkomna ósýnileika minn í heilögu þrenndinni.

Í stað þeirrar fullkomnunnar ætlaði ég að tjá mig um uppruna táknsins hjarta sem tákn ástarinnar, en hætti við það líka sökum vangaveltanna sem fram koma og setti í staðinn aðeins inn orðið hjarta.
Ég er hætt við að hætta við og ætla að bomba fram vangaveltum mínum um þetta mál.
Svo að enginn verði reiður er best að taka fram að hér fer ég ekki með neinar sérstakar alhæfingar um muninn á körlum og konum, textinn er einungis settur upp á þennan hátt til að koma á framfæri uppruna táknins hjarta fyrir ástina.

Uppruni hjartans.

Það má óneitanlega sjá svip með aflöngu hjarta og sköpum, að minnsta kosti er auðvelt að sjá fyrir sér myndtáknið sköp þróast út í hjarta. Auk lögunarinnar er liturinn. (Ég ætla ekki að setja inn myndir af þessu).

Það fyrsta sem við sjáum þegar við komum í heiminn eru kvenmannssköp (hér eftir ætla ég aðeins að nota orðið sköp, en vísa þá til kvenmannsskapa). Viljinn til að fjölga sér er innbyggður í mannkynið. Það sem karlmenn hafa því viljað frá örófi alda er að komast aftur í sköp síðar á lífsleiðinni. Eina leiðin til að komast í sköp er að komast í færi við kvenmann. Löngun karlmanns í kvenmann (og kynlíf) má því leiða af löngun mannkynsins til að fjölga sér.

Snemma fóru menn að tjá sig með myndum. Það er mín kenning að myndtáknið sköp hafi komist á hellaveggi sem tákn um löngun karlmanns í þau (sem eins og áður segir á rætur að rekja í löngun til fjölgunar), auk þess sem lífið sem karl og kona búa til í sameiningu, kemur út um sköp. Ef kenning mín er sönn og sköp voru notuð sem tákn löngunar karlmanns í þau, er það enn fremur mín kenning að sú notkun hafi þróast út í notkun myndtáknsins skapa sem tákn um löngun karlmanns í kvenmann.

Nú er hugtakið ást í grunninn bara löngun fólks til að vera saman og (oftast) stunda kynlíf - þar sem það er sennilega nánasta og innilegasta tjáningarformið.

(Sjá innskot neðst).

Ég held því að táknið sköp hafi þróast frá því að vera tákn löngunar karlmanns í sköp (einvörðungu vegna innbyggðrar (mögulega ómeðvitaðrar) löngunar til að fjölga sér) út í að vera tákn ástar á milli karlmanns og kvenmanns, og síðar tveggja einstaklinga af hvoru kyninu sem er, og jafnvel móðurástar eða annarrar ástar í þeim dúr. Í gegnum tíðina hafi svo ofangreind þróun táknsins sjálfs átt sér stað;
táknið sköp varð að hjarta, tákni ástarinnar.


Innskot:
Þetta er reyndar tilvalið tækifæri til að koma á framfæri þeirri skoðun minni (mögulega ekki í fyrsta sinn) að ást er ekkert nema skilyrt hegðun (og allt drama tengt ástinni og kynlífi er alfarið óþarfi - svosem skiljanlegt stundum, en það er annað mál):
A hittir B, A heillast af B, heili A framleiðir gleðivaldandi boðefni (ég er enginn miðtaugasérfræðingur svo ég get ekki farið með hvaða boðefni þetta eru) vegna heillunarinnar. Þetta gerist aftur. Og aftur. Og aftur. Virkni skilyrtrar hegðunar hefur verið margstaðfest með rannsóknum (hundar Pavlovs t.d.), svo það er ekkert undarlegt að ítrekuð vellíðan A við að hitta B, kalli á löngun A til að hitta B. Ef þetta ferli (“tilfinningar”) er gagnkvæmt, er talað um að A og B séu hrifin hvort af öðru. Ef ferlið heldur áfram að ganga vel og A og B rækta góða framkomu við hvort annað svo hrifningin kemst á alvarlegra stig, er talað um að A og B séu ástfangin. Þá kemur fram löngun mannkynsins til að fjölga sér. A þykir B vænlegur kostur til barnsföður/móður (ómeðvitað eða meðvitað) og langar að stunda kynlíf með B - og vonandi öfugt. A og B verða lífsförunautar.
Innskoti lokið.